Alexandre sur / over Inoah
FR
Les lumières s’éteignent, la salle se tait. On n’entend rien, à part un léger bourdon.
Est-ce volontaire ? Est-ce que ça vient de dehors ?
L’attente se fait longue. Il fait noir et rien ne se passe. Toujours ce bourdon.
Des danseurs arrivent sur scène. Ils sont une petite dizaine au total à se relayer, par duo, trio, quatuor,… Les mouvements sont hip-hop, la chorégraphie contemporaine.
Les lumières s’éteignent, la salle se tait. On n’entend rien, à part un léger bourdon.
Est-ce volontaire ? Est-ce que ça vient de dehors ?
L’attente se fait longue. Il fait noir et rien ne se passe. Toujours ce bourdon.
Des danseurs arrivent sur scène. Ils sont une petite dizaine au total à se relayer, par duo, trio, quatuor,… Les mouvements sont hip-hop, la chorégraphie contemporaine.
Bruno Beltrão, le chorégraphe, privilègie le côté esthétique, et ça se voit. Les mouvements sont impeccables, cadencés, forts. Une fois la surprise de voir la troupe danser sans musique passée, on scrute. On observe chaque geste performé. Esthétiquement, c’est presqu’irréprochable.
Un petit bémol, pour moi, est le message. J’ai eu beaucoup de mal à le percevoir, et ne comprends toujours pas très bien l’intention derrière chaque choix. Que signifie cette guitare jouant des notes aléatoires vers la fin du spectacle ? Quels sont les rapports de force ? Bien sûr, le fait que le spectacle nous pose ces questions est intéressant, mais le fait de ne pas avoir beaucoup d’indices est frustrant.
Néanmoins, le machisme sur-affirmé et la sensation de puissance/domination qui en ressort peuvent ouvrir la voie aux réponses. Evidemment, cela peut déplaire dans sa symbolique, mais ne mettons peut-être pas le débat à ce niveau…
Les corps de danseurs sont couverts de sueur, ils s’alignent et saluent : c’est la fin. Plusieurs membres du public se lèvent, l’applause est générale. On en parle un peu avec les “collègues”, certains ont vraiment bien aimé, d’autres sont plus mitigés… Ce qui est sûr, c’est que le spectacle suscite des réactions. N’est-ce pas cela, l’essence de l’art ?
C’était ma première expérience du Kunstenfestivaldesarts, je ne pense pas que ce sera la dernière ! Même si tout de ce spectacle ne m’a pas forcément convaincu, l’expérience n’en est pas moins enrichissante. Voir différentes performances artistiques, le tout sous forme festivalière… Ça a de quoi convaincre, non ? Moi, je le suis en tous cas…
Alexandre sur 'Inoah' de Bruno Beltrão / Grupo de Rua dans le cadre de Kunstenfestivaldesarts 2018.
NL
De lichten gaan uit, de zaal is stil. We horen alleen maar een zacht gezoem. Is het de bedoeling? Komt het van buitenaf?
Het wachten duurt lang. Het is donker en er gebeurt niets. De hele tijd gezoem.
Dansers arriveren op het podium. Ze zijn in totaal met een tiental om beurten, per duo, trio, kwartet,... De bewegingen zijn hiphop, de choreografie hedendaags.
Bruno Beltrão, de choreograaf, benadrukt de esthetische kant, en dat is te zien. De bewegingen zijn onberispelijk, getimed, sterk. Zodra de verrassing van de groep te zien dansen zonder muziek voorbij is, kan men rond beginnen kijken. We zien elk beweging. Esthetisch, is het bijna vlekkeloos.
Een klein nadeel voor mij is de boodschap. Ik had grote moeite om het te zien en begrijp nog steeds niet goed de intenties van sommige keuzes. Wat betekent het gitaarspel met willekeurige noten tegen het einde van de show? Welke machtsverhoudingen zijn er? Het feit dat de show ons deze vragen stelt is natuurlijk interessant, maar het feit dat we niet veel aanwijzingen krijgen is frustrerend.
Toch kan de overbevestiging van het machismo en het gevoel van macht/dominatie dat naar boven komt de weg tonen naar antwoorden. Natuurlijk kan deze symboliek aanstootgevend zijn, maar laten we het debat hierover misschien niet aangaan ...
De lichamen van de dansers zijn bedekt met zweet, ze staan in de rij en groeten: het is het einde, verschillende toeschouwers staan op, iedereen applaudisseert. We praten er een nadien een beetje over met "collega's", sommigen vonden het erg leuk, anderen hebben er meer gemengde gevoelens bij. Zeker is dat de voorstelling reacties uitlokt. Is dat niet de essentie van kunst?
Het was mijn eerste ervaring met Kunstenfestivaldesarts, ik denk niet dat het de laatste zal zijn! Hoewel niet alles over deze show me overtuigde, de ervaring is daarom niet minder verrijkend. Verschillende artistieke performances bekijken, in een festivalvorm, ... Dat is toch overtuigend, niet? Ik ben in elk geval al overtuigd van wel!
Alexandre over 'Inoah' van Bruno Beltrão / Grupo de Rua tijdens Kunstenfestivaldesarts 2018.
Alexandre sur 'Inoah' de Bruno Beltrão / Grupo de Rua dans le cadre de Kunstenfestivaldesarts 2018.
NL
De lichten gaan uit, de zaal is stil. We horen alleen maar een zacht gezoem. Is het de bedoeling? Komt het van buitenaf?
Het wachten duurt lang. Het is donker en er gebeurt niets. De hele tijd gezoem.
Dansers arriveren op het podium. Ze zijn in totaal met een tiental om beurten, per duo, trio, kwartet,... De bewegingen zijn hiphop, de choreografie hedendaags.
Bruno Beltrão, de choreograaf, benadrukt de esthetische kant, en dat is te zien. De bewegingen zijn onberispelijk, getimed, sterk. Zodra de verrassing van de groep te zien dansen zonder muziek voorbij is, kan men rond beginnen kijken. We zien elk beweging. Esthetisch, is het bijna vlekkeloos.
Een klein nadeel voor mij is de boodschap. Ik had grote moeite om het te zien en begrijp nog steeds niet goed de intenties van sommige keuzes. Wat betekent het gitaarspel met willekeurige noten tegen het einde van de show? Welke machtsverhoudingen zijn er? Het feit dat de show ons deze vragen stelt is natuurlijk interessant, maar het feit dat we niet veel aanwijzingen krijgen is frustrerend.
Toch kan de overbevestiging van het machismo en het gevoel van macht/dominatie dat naar boven komt de weg tonen naar antwoorden. Natuurlijk kan deze symboliek aanstootgevend zijn, maar laten we het debat hierover misschien niet aangaan ...
De lichamen van de dansers zijn bedekt met zweet, ze staan in de rij en groeten: het is het einde, verschillende toeschouwers staan op, iedereen applaudisseert. We praten er een nadien een beetje over met "collega's", sommigen vonden het erg leuk, anderen hebben er meer gemengde gevoelens bij. Zeker is dat de voorstelling reacties uitlokt. Is dat niet de essentie van kunst?
Het was mijn eerste ervaring met Kunstenfestivaldesarts, ik denk niet dat het de laatste zal zijn! Hoewel niet alles over deze show me overtuigde, de ervaring is daarom niet minder verrijkend. Verschillende artistieke performances bekijken, in een festivalvorm, ... Dat is toch overtuigend, niet? Ik ben in elk geval al overtuigd van wel!
Alexandre over 'Inoah' van Bruno Beltrão / Grupo de Rua tijdens Kunstenfestivaldesarts 2018.
Comments
Post a Comment